19/11/15

SVETLANA ALEXIEVICH, Premio Nobel de Literatura 2015

 



O terceiro xoves de outubro sempre estamos pendentes do Premio Nobel de Literatura. Esta vez, en directo, dende as aulas (grazas á tecnoloxía), vimos como o nome de  Svetlana Alexievich foi pronunciado, en inglés con acento sueco, pola secretaria da Academia sueca.
Quen é Svetlana Alexievich?
Unha xornalista e autora de ensaios e de relatos que naceu en Bielorrusia en 1948.
Svetlana, como todo o mundo a coñece, é unha xornalista de raza mais tamén unha literata de sensibilidade e de estilo inconfundible. Ademáis das súas reportaxes, feitas con moito risco para a súa integridade nun país e nun tempo que non son favorables á libertade de expresión; ela cultiva un xénero literario de seu, a "novela de voces", onde pode dar un espazo aberto á xente común para que fale da súa historia, que non é a historia oficial.
En 1985 publicou A guerra non ten rostro de muller (U wojny ne zenskoje lizo), que ven de ser publicado en castelán e que xa temos como novidade na nosa biblioteca, No 97 saiu a obra que máis fama lle deu: Voces de Chernóbil, unha obra complexa e dura onde reúne reportaxe xornalística con declaracións en entrevistas dos afectados e con relatos dunha sensibilidade extraordinaria.




   O libro contén, xusto ao principio, unha "Nota histórica" que nos serve para pensar no pouco que sabemos dos demáis:
                               Belarús...* Para el mundo somos una "terra incognita" -tierra ignorada-, aún por descubrir. "Rusia Blanca", así suena más o menos el nombre de nuestro país en inglés. Todos conocen Chernóbil, pero en lo que atañe a Ucrania y Rusia. A los bielorrusos aún nos queda contar nuestra historia...





Déixovos o comezo: Liudmila Ignatenko, a muller dun bombeiro falecido despois do accidente da central nuclear,  relata a súa historia de amor e de horror, e tamén denuncia como foron tratados os afectados pola radiación...


  "Una solitaria voz humana"

     No sé de qué hablar... ¿De la muerte o del amor? ¿O es lo mismo? ¿De qué?
   Nos habíamos casado no hacía mucho. Aún íbamos por la calle agarrados de la mano, hasta cuando íbamos de compras. Siempre juntos. Yo le decía: "Te quiero". Pero aún no sabía cuánto le quería. Ni me lo imaginaba... Vivíamos en la residencia de la unidad de bomberos, donde él trabajaba. En el piso de arriba. Junto a otras tres familias jóvenes, con una sola cocina para todos. Y en el bajo estaban los coches. Unos camiones de bomberos rojos. Este era su trabajo. Yo siempre estaba al corriente: dónde se encontraba, qué le pasaba...
    En mitad de la noche oí un ruido. Gritos. Miré por la  ventana. Él me vio:
     -Cierra las ventanillas y acuéstate. Hay un incendio en la central. Volveré pronto.
   No vi la explosión. Solo las llamas. todo parecía iluminado. El cielo entero... Unas llamas altas. y hollín. Un calor horroroso. Y él seguía sin regresar. El hollín se debía a que ardía el alquitrán: el techo de la central estaba cubierto de asfalto. Sobre el que la gente andaba, como él después recordaría, como si fuera resina. Sofocaban las llamas y él, mientras, reptaba. Subía hacia el reactor. Tiraban el grafito ardiente con los pies... Acudieron allí sin los trajes de lona; se fueron para allá tal como iban, en camisa.

    Interesante...



No hay comentarios:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...