 |
| Procedencia da imaxe: Europa press |
Este ano, o Día das Letras ten unha protagonista inusual, ou alomenos, diferente: María Victoria Moreno foi unha escritora nacida en Extremadura (aínda que viviu e estudou en Segovia), que chegou a Galicia para traballar nun instituto de Pontevedra. Ficou na nosa terra e convertiuse ao galego. De seguido comezou a escribir relatos dirixidos aos máis novos, aínda que tamén cultivou a poesía, o teatro e, especialmente, xa na etapa de madurez, a novela.
Entre as súas obras adicadas á literatura infantil e xuvenil está Leonardo e os fontaneiros, publicada en 1986. Nesta novela, Antón e o seu can, Leonardo, viven distintas situacións cómicas no día a día. O protagonista é un rapaz de 12 anos, quen tamén conta as súas vivencias e "fala" co seu inseparable can.
No principio da novela xa avisa de que podemos ler en orde ou salteando, de xeito que nos di: "Non pensas que é mellor ler seguido? Con todo... pax. 21".
Ou, ao rematar o segundo capítulo, atopamos un atallo:
"Eu, onda ti, lía todo seguido. Pero se pasas á páx. 41, saberás por que me sinto ben na escola"
De tanto traballar cos alumnos, coñecía moi ben como sodes por detro. Aí tedes unha cita:
"Antes non era así e a vida parecía outra. Pero é chegar ós catorce anos e revirarse todo. A xente deixa de entender, os pais incomódanse por cousas sen importancia, os profesores sácanche as ganas de estudiar... E ti vas aturando, e vaste poñendo espiñento..."
No principio da novela xa avisa de que podemos ler en orde ou salteando, de xeito que nos di: "Non pensas que é mellor ler seguido? Con todo... pax. 21".
Ou, ao rematar o segundo capítulo, atopamos un atallo:
"Eu, onda ti, lía todo seguido. Pero se pasas á páx. 41, saberás por que me sinto ben na escola"
De tanto traballar cos alumnos, coñecía moi ben como sodes por detro. Aí tedes unha cita:
"Antes non era así e a vida parecía outra. Pero é chegar ós catorce anos e revirarse todo. A xente deixa de entender, os pais incomódanse por cousas sen importancia, os profesores sácanche as ganas de estudiar... E ti vas aturando, e vaste poñendo espiñento..."
A súa obra máis coñecida, que foi lectura obrigatoria en tantos institutos galegos..., é Anagnórise, subtitulada "Novela de amor".
O protagonista é Nicolau, un rapaz que marcha da casa despois dun desengano amoroso, vai cara a Madrid e o recolle cando está "facendo dedo" unha muller que viaxa soa. El, ao principio, está distante: é dos que pensan que "as tías non molan", "as tías non saben conducir"..., o típico... Mais na viaxe descubre unha alma xemelga nesa señora que escoita a David Bowie e viaxa ata Granada.
O protagonista é Nicolau, un rapaz que marcha da casa despois dun desengano amoroso, vai cara a Madrid e o recolle cando está "facendo dedo" unha muller que viaxa soa. El, ao principio, está distante: é dos que pensan que "as tías non molan", "as tías non saben conducir"..., o típico... Mais na viaxe descubre unha alma xemelga nesa señora que escoita a David Bowie e viaxa ata Granada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario