A Biblioteca Nacional vén de estrear en Internet un Quijote "interactivo" con música de fondo e páxinas que triscan. E faino con garbo e aos catro ventos, tal como se esta versión da obra de Cervantes fose unha marabilla, talmente o que no meu pobo chamamos "un víndello ver". Agora ben, parece que os resultados non están á altura das expectativas. Según afirma José Antonio Millán no seu blogue De libros y bitios, o Quixote interactivo da BNE ten algúns tics cibermodernos (do tipo "compárteme en facebook", "mira a miña presentación en youtube" ou "teño unha galería de imaxes en flickr") e unhas cantas carencias de moito peso. Afirma Millán:
Interactividad no quiere decir que aparezcan músicas, ni que crujan las hojas cuando se pasan: la verdadera función de una obra digital es poderse buscar, copiar y reutilizar: que dé acceso no sólo a palabras, sino a escenas y personajes. Que permita el marcado y la anotación para el trabajo personal o de clase. Que presente diccionarios contextuales y aclaración de alusiones.
Polo visto, cabe que nos preguntemos á propósito deste Quijote pseudointeractivo o mesmo que se preguntaba hai pouco outro experto, Manuel Gago, director de culturagalega.org, no seu blogue Capítulo Cero:
¿Cando ficharan en Cultura a alguén cunha visión un pouco máis moderna do asunto dixital?
E xa que estamos na quenda de preguntas, eu teño outra (para vostedes):
Que tal se xulgades por vós mesm@s premendo no seguinte link?:
No hay comentarios:
Publicar un comentario